"There is no fame in what we do" - wywiad z Birds in Row

Poniższy wywiad jest wynikiem mojej rozmowy z Birds in Row przed ich koncertem w Przychodni Skłot w Warszawie 15.02. Pomimo nieprzyjemnego otoczenia (siedzieliśmy w maleńkim, obskurnym pokoju) i lodowatej temperatury udało mi się zadać parę pytań zespołowi :) 

This interview is a result of my chat with Birds in Row before their concert in Przychodnia Skłot in Warsaw 15.02. Despite extreme cold and unfriendly surroundings (we were in a creepy, small room) I had a chance to ask the band some questions :)

ENJOY!

Czy możecie przedstawić się ludziom, którzy Was nie znają?

Jesteśmy Birds in Row z Francji – trzyosobowy zespół grający głównie punk- hardcore. Pochodzimy z małego miasta Laval. Gramy razem od 3-4 lat, daliśmy około 300 koncertów w Europie i Stanach. Wydaliśmy dwie EP-ki, a ostatniej jesieni nakładem wydawnictwa Deathwish ukazał się nasz album. 

Jak się spotkaliście i jak założyliście zespół?

Byłem z perkusistą w tym samym punk rockowym zespole. Kiedy kapela się rozpadła, postanowiliśmy zapytać naszego basistę, czy nie miałby ochoty stworzyć prawdziwego, pełnowymiarowego zespołu. To było to, co chcieliśmy robić. Zaczęliśmy próby tydzień po założeniu zespołu i miesiąc później graliśmy już koncerty. Tak to się zaczęło [śmiech].

Kiedy tłumaczycie nazwę zespołu, mówicie że odnosi się ona do ludzi którzy mogą być wolni ale ostatecznie podążają za innymi. Co dokładnie przez to rozumiecie? Czy chodzi o to, że zawsze powinno się być sobą na przekór wszystkiemu?

Tak, podstawą jest tu motyw ptaków, które wszyscy utożsamiamy z wolnością. Właśnie one są symbolem wolności dla większości ludzi. Ptaki mogą latać wszędzie, etc, ale i tak lądują na tych samych drutach, siedząc w rzędach. Dla mnie to idealne odwzorowanie tego jak ludzie mogą być wolni i robić to co chcą, ale potrzebują żyć w społeczeństwie i podporządkowywać się jego zasadom. Dla nas jest to obecnie główny problem. Prawdziwa rewolucja powinna zacząć się w życiu każdego z nas. Jeżeli chcesz coś zmienić, zmień najpierw swoje życie. Przeważnie oznacza to, że powinniśmy żyć tak jak chcemy, robić coś co jest naszą pasją, itp. „Birds in Row” to dla mnie ludzie, którzy podążają za trendami i którzy nie zajmują się tym, co naprawdę chcieliby robić i gdzie naprawdę powinni być.

W wielu piosenkach mówicie o wolności i odwadze żeby wyrażać własne zdanie. Czy kiedyś mieliście sytuacje kiedy bardzo chcieliście coś zrobić, ale nie mogliście i byliście zmuszeni zmienić swoje plany? Chodzi mi o muzykę i zespół.

Ciągle ewoluujesz jako osoba. Poznajesz nowych ludzi, którzy wpływają na zmianę twojego zdania. Zachowujesz swoje zasady, wiesz co jest dla ciebie dobre a co złe, ale zawsze z wiekiem przychodzi pewna zmiana w twoim światopoglądzie. Poznawanie nowych osób zawsze cię trochę zmienia. Nie uważam jednak, że takie zmiany są problemem, ponieważ warto rozszerzać swoje horyzonty. Rozmawialiśmy ostatnio [z Jungbluth], jakieś 2/3 dni temu o polityce. We Francji i w Niemczech są różne poglądy na te same sprawy, ponieważ to dwie inne kultury. Takie dyskusje mają na ciebie wpływ.

Czy teksty są oparte na waszym życiu?

Wszystkie teksty są oparte na naszym życiu i choć czasami zawierają metafory lub pewne motywy to wszystkie mają związek z naszym życiem. Metafory pozwalają ludziom rozpoznać siebie w tekstach. Nie chcemy mówić o naszym życiu, tylko o całym zjawisku które może dotyczyć wszystkich. Dlatego musimy pisać coś bardziej otwartego niż tylko „O, moje życie jest do dupy”. 

Czyli nie macie żadnych szczególnych tematów o których piszecie.

Tak, w sumie piszemy o poczuciu starości i znużenia kiedy masz 25 lat, pochodzisz z małego miasteczka, które nie daje ci żadnych możliwości oprócz pracy w fabryce lub zaczęciu normalnego życia, jakie wybierają wszyscy czyli pójścia na studia, znalezienia dziewczyny, pracowania, żebyś mógł zapłacić za telewizję i takie rzeczy. Większość tekstów jest o ulepszaniu samych siebie i poważnym decydowaniu o swoim życiu.

Mówicie, że czasem piszecie teksty z punktu widzenia starszych ludzi. Jednym na który zwróciłam szczególną uwagę z You, Me & the Violence pochodzi z Cold War Everyday - „Too tired for making war, too realistic for peace". Faktycznie brzmi to jak napisane przez osobę w dojrzałym wieku, co jest zaskakujące, ponieważ oczywiście nie jesteście starzy.

Poczucie starości nie opiera się tylko na wieku. To nie jest wcale tak że „moje plecy bolą mnie jakbym miał 50 lat od tego noszenia sprzętu po całej Europie”. Doświadczamy różnych sytuacji poprzez bycie w trasie, kiedy nie żyjemy w normalnym społeczeństwie. To sprawia, że stajemy się bardziej dojrzali i różnicuje cię od ludzi których spotkałeś na przykład w szkole średniej. Stary to nieodpowiednie słowo, lepsze byłoby zmęczony, ponieważ czujesz, że niezależnie od tego co zrobisz, nic się nie zmieni. W takim momencie musisz znaleźć siłę żeby zmierzyć się z różnymi rzeczami, spróbować coś zmienić, nawet jeżeli wiesz, że twój wysiłek pewnie pójdzie na marne. Cold War Everyday jest głównie o tym, że chciałbym zawsze wierzyć we wszystko co teraz robię. Nazywam "cold war" to jak trudne jest życie dla nas, ludzi pasji. To prawda, że pod koniec dnia czujesz się zmęczony, ponieważ masz wrażenie, że cały dzień zmagałeś się z wszystkim pomysłami, ideami wokół ciebie. Kolejna część o której wspomniałaś „to realistic for peace” oznacza, że jeśli ja nie zmienię mojego życia to ono nie zmieni się dla mnie. O tym właśnie mówię w tej piosence, że tylko rewolucja we mnie może coś zmienić.

Mam teraz trochę dziwne pytanie. Czy moglibyście opisać swoją muzykę używając tylko 3 słów?

Birds In Row [śmiech]. Męcząca? [śmiech] Pełna pasji? I.. nie znam konkretnego wyrazu. Może dla mnie byłoby to „życie”, ponieważ odkąd jestem w trasie z moimi najlepszymi przyjaciółmi zacząłem życie na nowo po moich studiach. Odkryłem skłoty i inne kultury. To niesamowite, że możesz pojechać do Turcji i znaleźć kogoś, kto chce żebyś tam zagrał. To niesamowite, że jesteśmy teraz w Polsce. Po raz drugi gramy w Warszawie i prawie nie znamy tu nikogo, a przyjeżdżamy i ktoś na nas czeka, daje nam jedzenie i miejsce do spania. Takie zachowania uczą wiele o ludziach, co tracę kiedy zostaję w domu. Kiedy nie jestem w trasie postrzegam ludzi jak gówno. Nie mogę znieść nikogo na ulicy. Trudno się z tym uporać, więc kiedy gram koncerty i poznaję różnych ludzi, którzy są otwarci i zaangażowani w politykę i podobne sprawy, zmieniam swoje zdanie na temat rasy ludzkiej. Właśnie tak opisałbym naszą muzykę – męcząca, pełna pasji i po prostu życie. 

Jeżeli moglibyście zagrać z jakimkolwiek artystą, żyjącym lub nieżyjącym, kogo byście wybrali?

Wszyscy kochamy Modern Life Is War. Może Envy? T. chciałby zagrać z Radiohead [śmiech]. Nie wiem, jest tylu artystów których kochamy. Mieliśmy już szansę zagrać z Converge i Touche Amore, którzy są niesamowici. Trudno jest chyba wybrać jednego artystę, ponieważ bardzo wielu ma na nas wpływ. Nie chcę porównywać koncertów z Jungbluth czy Converge, ponieważ to są 2 różne możliwości poznania innych ludzi z innymi doświadczeniami. Cieszę się, że mogę i mogłem z nimi być. To niezwykłe mieć możliwość przeżyć różne rzeczy z innymi.

Jak czujecie się jako kapela która podpisała kontrakt z Deathwish Inc. i gra z takimi świetnymi zespołami jak te o których już wspomnieliście?

Deatwish to dla nas najlepsza obecnie hardcorowa wytwórnia. Zorientowaliśmy się, że słuchaliśmy wszystkich zespołów, które wydaje, zanim podpisaliśmy kontrakt. Poza tym, Deathwish jest dokładnie tym, czego potrzebujemy, ponieważ nadal są niezależni i działają jak wytwórnia DIY. Wyciskają każdy pojedynczy winyl, który wydają. To tylko symbol, ale wiele znaczy. Są wspaniałymi ludźmi, którzy naprawdę są tam dla zespołów. Poznaliśmy ich wszystkich i są strasznie mili. Współpraca z  Deathwish jest dla nas wielką okazją, ponieważ łatwiej jest nam tworzyć trasy koncertowe i jesteśmy bardziej widoczni. Mamy też szansę grać z kapelami które kochamy, takimi jak Converge czy Touche Amore i to jest wspaniałe – dzielić swój czas z zespołami czy po prostu ludźmi których szanujesz. 

Macie jakie szczególne historie ze swojej ostatniej trasy?

Trudno wybrać jedną. Zawsze tyle się dzieje jak jesteś w trasie. Jest dużo fajnych i złych wspomnień i wszystkie z nich mają swoją wartość. Wszyscy wytatuowaliśmy sobie coś na pamiątkę tamtej trasy.

Jaki to tatuaż?

To dragonball ponieważ było nas siedem osób w vanie i uznaliśmy, że śmiesznie będzie jak wszyscy wytatuują sobie dragonball.

Kiedy mieliście swój pierwszy kontakt z muzyką? Pamiętacie pierwszy koncert na który poszliście? 

Wszyscy mieliśmy nasze pierwsze doświadczenia z muzyką kiedy byliśmy mali. Jeżeli mówimy o punk hardcore albo metalu, to niektórzy z nas odkryli te gatunki stosunkowo późno. Pochodzimy z małego miasteczka, gdzie jest mnóstwo metalheadów, z którymi się kumplowaliśmy. Przypuszczam, że w średniej szkole, jak mieliśmy po 14 lat, może trochę wcześniej, zakładaliśmy nasze pierwsze zespoły. W sumie więc dosyć wcześnie.

Celowo nie umieszczacie na materiałach promocyjnych i zdjęciach swoich twarzy. Rozumiem, że chcecie być postrzegani jako kapela, a nie pojedyncze osoby, ale kiedy ktoś jest muzykiem zwykle jest przygotowany na sławę. Występujecie, więc jesteście w jakis sposób osobami publicznymi.

Nie ma żadnej sławy w tym co robimy [śmiech]. Sama widzisz, jesteśmy w obskurnym pokoju w środku skłotu w Warszawie. W tym nie ma sławy. Robimy to co chcemy i jak chcemy to zrobić. Nie robi to z nas lepszych ludzi od Ciebie czy kogokolwiek innego. Wycinanie naszych twarzy jest po to, żeby powiedzieć ludziom żeby nie zwracali uwagi na nas, tylko skupili się na muzyce. Na tym co im mówi.  Co z tego czy mam pieprzony piercing czy pieprzony tatuaż na twarzy, czy coś. Nie jesteśmy gwiazdami rocka, nie jesteśmy tu jako indywidualiści, jesteśmy tu żeby pokazać projekt który tworzymy wspólnie. Nie chcemy być boysband’em. Nie twierdzimy, że każdy zespół który pokazuje twarz w zdjęciach promocyjnych jest boysband’em. Po prostu my nie czujemy się z tym komfortowo. Właśnie dlatego tego nie robimy [śmiech]. 

Możecie polecić jakieś dobre zespoły?

Jungbluth [śmiech]. Albo Hierophant, byliśmy z nimi w trasie. We Francji jest sporo dobrych zespołów takich jak As We Draw, Sugartown Cabaret czy Selenites. Spotkaliśmy mnóstwo świetnych kapel, mieliśmy szansę zagrać z Loma Prieta, Code Orange Kids, Full of Hell. Jeżeli nie znasz Converge powinnaś ich posłuchać [śmiech]. Sam nie wiem. Jest tyle fajnych zespołów. Nasz basista ma kolejny zespół, Calvaiire, który jest podobny do Converge. Mamy teraz Internet i darmową muzykę, każdy znajdzie coś dla siebie. Znam tyle kapel, nie będę robił listy [śmiech].

Jak idzie Wam ta trasa?

Niesamowicie. To czwarty tydzień. Parę pierwszych tygodni było totalnie szalonych. To pierwsza trasa po wydaniu You, Me & the Violence i po raz pierwszy możemy zobaczyć wpływ, jaki wywarł na nas Deathwish. Teraz gramy wyprzedane koncerty, co jest szaleństwem. Dwa dni temu graliśmy w Berlinie, przyszło 300 osób dla nas i dla Jungbluth. To super, kiedy mamy okazję grać z zespołami które lubimy i kiedy tyle osób przychodzi na koncerty. Dzisiaj wydaje się, że też będzie sporo ludzi więc będzie kolejne szaleństwo. To dopiero drugi raz jak jesteśmy w Warszawie, więc nie spodziewaliśmy się tylu osób.

Wczoraj byliście w Poznaniu. Jak było?

Fajnie. Dużo słyszeliśmy o Skłocie Rozbrat i chcieliśmy tam pójść. Świetnie jest odwiedzać miejsca związane z kultura DYI. Było z 50, 60 osób, ale było miło [śmiech].

Czy lubicie szczególnie grać koncerty w jakimś kraju? Może we Francji?

Nie, zdecydowanie nie we Francji [śmiech]. Wszystkie kraje są inne. Niektóre, jak Niemcy, mają najdłuższą historię dawania koncertów więc zawsze jest wygodniej grać w tego typu państwach, ale jednocześnie uwielbiamy jeździć do Serbii i Bośni. Obecnie mamy przyjaciół w prawie każdej części Europy, więc świetnie jest pojechać tam, gdzie możemy spotkać ludzi których kochamy. Granie w Hiszpanii jest na przykład niesamowite. Kiedy jechaliśmy tam po raz pierwszy, ludzie mówili żebyśmy tego nie robili, bo to jest straszne gówno, ale było super i nadal jest. Każdy kraj ma swoje dobre i złe strony. To tak jak ze wspomnieniami, nie możesz wybrać jednego z 300 koncertów w Europie, to nie takie proste.

 

Co robicie poza muzyką?

Wszyscy pracujemy. Nasz basista robi screen printing, perkusista zajmuje się obróbką drewna i robi biżuterię a ja zaczynam uczyć się robić tatuaże.Wybraliśmy te zawody, ponieważ dają nam wolność wyboru kiedy chcemy zacząć kolejną trasę i jesteśmy sami sobie szefami. To dla nas najlepsze.

Czego najbardziej brakuje Wam w trasie?

Prawdziwych łóżek [śmiech]. Czasami dziewczyn. Bycie w trasie jest świetne, bo jesteś daleko od domu, ale właśnie dlatego jest też trudne [śmiech]. Dom jest dla nas niepewnym tematem, ponieważ trudno nam nazwać miejsce domem, ale z drugiej strony tęsknimy za przyjaciółmi z naszego miasta i za ludźmi których kochamy. Świetnie jest wrócić tam po trasie, ale kiedy w niej jesteśmy, nie myślimy "jak dobrze byłoby być teraz w domu".

Cieszycie się każdą chwilą.

Tak, jest do bardzo specyficzne przeżycie, którego nie da się opisać. Trzeba tego spróbować, żeby wiedzieć jak to jest, jeśli chodzi o relacje z ludźmi, to bardzo intensywne przeżycie, przez to trudne do opisania.

Jakie macie plany po tej trasie? Chcecie coś wydać?

Chcielibyśmy nagrać nowe piosenki i zrobić kilka innych tras, na przykład z powrotem w Stanach. W zasadzie wszędzie jest fajnie koncertować. Chcielibyśmy odwiedzić Australię i tego typu kraje, ale jeszcze nic nie zaplanowaliśmy. Zobaczymy.

Last Last Chance różni się od innych piosenek na płycie You, Me & the Violence. Czy z jej napisaniem wiąże się jakaś szczególna historia? Słyszałam, że napisaliście ją wcześniej od innych utworów.

To piosenka, którą stworzyliśmy już dawno, ale chcieliśmy zatrzymać ją do czasu wydania albumu. Słowa są podobne jak w innych utworach, generalnie chodzi o to samo. Ludzie skupiają się na innym wokalu i inaczej brzmiących gitarach, ale myślę, że nie powinni [śmiech]. Daleko jej do bycia najlepszą piosenką. Jest łatwa do zapamiętania, ponieważ posiadanie akustycznego kawałka jest dość nietypowe dla hardcore’owego albumu. Tak samo miał Defeater – wszyscy mówili o ich akustycznej piosence, gdy tymczasem wcale nie była najlepsza na ich EP-ce [śmiech].

Możecie wybrać Wasz najlepszy utwór czy jest to niemożliwe?

Chyba ten, w którym nie gram na gitarze [śmiech]. Nie da się wybrać najlepszej piosenki, ponieważ w każdą wkładamy wszystko, co mamy. Dla nas są praktycznie takie same. Jest kilka, których nie lubimy grać na żywo, bo nie są już tak bardzo energiczne. Ale podoba nam się to, że jeżeli zapytamy ludzi: „Która piosenka na tej EP-ce jest według Ciebie najlepsza?”, to nie udzielą tej samej odpowiedzi. Niektórzy powiedzą, że Walter Freeman jest świetny, inni stwierdzą, że Last Last Chance to najlepszy utwór, jeszcze innym najbardziej przypadnie do gustu You, Me & the Violence. To właśnie znaczy, że wykonaliśmy naszą pracę, bo daliśmy ludziom piosenki, z którymi mogą się utożsamić, które mogą przemyśleć.

Chcielibyście coś dodać?

Mam nadzieję, że się ociepli [śmiech]. Dzięki za zainteresowanie.

Dziękuję.

 

 

  Zdjęcia z koncertu BIR/Photos from BIR concert

 

Could you introduce yourself to people who are not acquainted with your band?

We are Birds in Row from France. We are a three piece band playing basically punk-hardcore. We come from Laval. It is a very small town. We’ve been touring together for the last 3-4 years playing around 300 shows in Europe and the US. And that’s it, basically. We’ve put out 2 EPs and our last album was just out on Deathwish that autumn.

How did you meet each other? And how did the BIR form?

The drummer and I we were in the same punk rock band. When the band had broken up, we decided to ask our bassist if he wanted to do a full time band. This is basically what we wanted to do. We started rehearsing one week after we formed the band. And then, one month later we started the shows and that’s the beginning of it [laughing].

You have explained the name of the band saying that it refers to people who could be free but they end up following others. What do you mean by that? Does that mean you should always be yourself despite everything?

Yeah, the basic of it is just like the image of birds, this is basically what you think of freedom. This is like the symbol of freedom for most of the people. The birds can fly everywhere they want, etc, but the thing is that they always end up lending on the same wires, sitting in rows. For me, it’s the perfect symbol of how people could decide to be free and go anywhere they want, but they still need to live in the society, and they still need to follow the rules of the society. For us this is the main problem nowadays. The real revolution that could happen starts in your personal life. If you want to change something, you should apply this change to your life first. Predominantly, it means to live the way you really want to live, with passion or anything like that. „Birds in Row” for me are people following the line and not caring about what they really want to do and where they really should go, I guess.

In many of your songs you speak about freedom and courage to disagree with somebody. Have you had a situation when you really wanted to follow your own way, but you couldn’t  and you were forced to change your mind? I’m thinking about music and the band.

You always evolve as a person, I guess. You always meet new people who make you change your mind. You still keep your own principles. You know what’s good or what’s wrong for you but in the end there’s always that slight change that comes with age. Meeting new people always change something in you. I don’t think a change is a problem in terms of personal evolution. Of course, you have to change your mind. We were talking together [with Jungbluth],  2/3 days ago about politics. In France and Germany you have different ways of seeing things because you come from a different culture. So this kind of discussions changes your mind.

Are there any lyrics based on your life?

All the lyrics are based on our life even though sometimes we have some metaphors or some images, this  is all based on what we live. Metaphors help people to recognize themselves in the lyrics. We don’t want to talk about our life, we’d like to talk about the topic, that could touch anybody. For that you need to write something more open than just “Oh, my life sucks”.

So there aren’t any particular themes you write about.

Yeah, we write about feeling old and jaded when we’re like 25, coming from a very small town that gives you no other choice than work in a factory or about the normal life that everybody is choosing like doing your studies, finding a girl, starting a home life, having a job, so you can pay for a TV or stuff like this. Most of the lyrics talk about personal improvement, choosing your life for real.

You said that you sometimes wrote from a point of view of the old person. For me, one of the most powerful lyrics from You, Me & the Violence were from Cold War Everyday – ‘Too tired for making war, too realistic for peace’. This is really written from an old person’s point of view, which is surprising, because you are obviously not old.

Feeling old is not only based on the age. It is not only like ‘my back hurts as if I was 50 from carrying all those gears around Europe’. We tend to experience very different situations by being on tour, by being out of the normal society. It makes you get more mature at some point and also it makes you feel very different than the people that you used to meet in high school for example. Old is not the best word, it’d be jaded, because you feel like whatever you will do, nothing is going to change. At this moment you have to find the hope to struggle to do something, to try to change things, even though you’re pretty sure it’s not going to make any change. ‘Cold War Everyday’ is most of all about that I’d like to keep having faith in everything I do forever. I wish I had this passion forever and I wish I could do what I do forever. What we call ‘cold war’ is like how life is hard to live for people like us, for being passionate. It is true that it makes you tired at the end of the day when you feel like you have struggled whole day with all the ideas around you. The second part of what you said ‘too realistic for peace’ it means if I don’t change my life no one is going to change it for me. This is what I was talking about, personal revolution is the only way for me right now to change things I guess.

I have a weird question now. Could you describe your music using only 3 words? Is it even possible?

Birds in Row? [laughing]. Tiresome? [laughing] Passionate? And .. I don’t know a certain word. It could be ‘life’ for me because since I’ve been on the road with my best friends I started living after my studies. I started going on tours and experiencing squats and other different cultures. It’s amazing that you can go to Turkey and find someone who makes you play there and it’s amazing to be here in Poland. It’s the second time we play in Warsaw and we basically know no one here and you arrive and there’s someone to give you food, to give you place to sleep. It teaches a lot about human beings about what I tend to lose when I’m at home. You know, when I’m at home I see the human being as a piece of shit. I can’t stand people on the streets anymore. It’s really hard for me to deal with that. So when I’m on tour and I get to see a different type of people, that are more open minded and more involved in politics and stuff like that I tends to change my point of view on human beings in a positive way. That would be this – tiresome, passionate and life [laughing].

If you had a possibility to tour with any artist, dead or alive, who would you choose?

We all love Modern Life Is War. Maybe Envy? T. would like to tour with Radiohead [laughing]. I don’t know, there are so many artists that we love. We already had a chance to tour with Converge and Touche Amore, who are amazing people. You can’t really choose  one artist, because so many of them are influencing us. I don’t try to evaluate  touring with Jungbluth or touring with Converge because those are two ways of meeting different people with different cultures and stories. I’m glad to be with those guys. It’s just awesome to share those kind of stories with other people.

How do you feel about being signed to Deathwish Inc. and touring with such an amazing bands like the ones you’ve mentioned?

Deathwish is for us the best hardcore label at this time. We found out that we were listening to almost all the bands  before they contacted us. Also they are exactly what we needed because they’re still an independent label, they’re acting like a DIY label. They’re folding every single 7” that they put out. It’s just a symbol, but it means a lot. They are here for the bands that they put out, they’re very great people. We met every single one of them and they’re super nice. It’s a very great opportunity for us because it helps booking tours and being more visible. They give us the chance to tour with bands we love like Converge and Touche Amore and it’s awesome to share time with artist that you respect or just people that you respect.

Do you have any particular stories from your last tour?

It’s hard to find one. There’s always many stories when you’re on tour. There’s always like bad stories and good stories and all of them have their own importance. We got all tattooed something from this tour as a memory.

So what kind of tattoo is that?

It’s a dragon ball because we were seven people in the van and found it funny to all have a dragon ball.

When did you have your first contact with music? Do you remember first concert you went to?

We all had our first experiences when we were young. Talking about punk hardcore or metal, some of us discovered it pretty late. We come from a small town, where there’s a lot of metalhead guys, and we were all friends. So I guess at high school, or even before that, we started our bands, when we were circa 14. So pretty early actually.

You intentionally crop out your faces from photos and you don’t use your names. I understand that you want to be known as a band not as individuals, but I think that  when people become  musicians they are prepared that they will be famous. They perform, so they’re a kind of public person.

There is no fame in what we do [laughing]. Like you see, we are in a creepy room in the middle of a squat in Warsaw. There is no fame in that. Were just doing what we want to do the way we want to do it. It doesn’t make us better people than what you are or anybody else is. Cropping our faces is just to tell people that you don’t care about face or who we are, you should focus on the music. Focus on what it tells you. Whatever if I have a fucking piercing, or a fucking face tattoo, or anything, who cares. We’re not rockstars, we’re not here as individuals, we’re here to show a project that we have as a 3 people. This is it, basically. We don’t want to appear as a boysband. We’re not saying that all the bands that have promo pictures where you see their faces are boysbands. It’s just that we don’t feel comfortable with doing it. So we just don’t do it [laughing]. 

Could you recommend us some good bands?

Jungbluth [laughing]. We toured with Hierophant. In France you have lot of good bands like As We Draw, Sugartown Cabaret. You get Selenites. We met so many good bands like we had a chance to tour with Loma Prieta, that is an awesome band, Code Orange Kids, Full of Hell. If you don’t know Converge you should check them out [laugh]. I don’t know. There are so many good bands. Our drummer has another band called Calvaiire which is a Converge like. We have a chance to have Internet and free music, whatever people want. I have shitloads of bands coming through my mind, I’m not gonna do a list [laughing].

How is this tour going?

Awesome. It’s the fourth week and the first weeks have been crazy for us. It’s the first tour after releasing You, Me & the Violence and this is the first time we can see the impact of Deathwish on what we do. We get to play sold out shows now, which is crazy. Two days ago we played in Berlin, there was 300 people for us and Jungbluth. It’s awesome, we get the chance to  tour with bands we really like and to see many people at the shows. Tonight it seems it’s crowded again so this will be crazy for us. This is only the second time we come to Warsaw we haven’t expected to have so many people.

Yesterday you were in Poznań, am I right? How was it?

It was cool. I heard a lot about Rozbrat Squat and I wanted to go there. It’s great to check out those places that are part of DIY history. There was a few people, 50 or 60, but it was nice [laughing].

Do you like to play shows in any specific country? Maybe France?

Not France, no [laughing]. All countries are different. Some countries, like Germany, they have longest history of putting on shows so it’s always more comfortable to tour in those kind of countries but at the same time we love going to Serbia and Bosnia. We have friends pretty much everywhere in Europe now, so it’s cool to go anywhere we get to see people we love. Touring Spain for example is awesome. The first time we went there people told us we shouldn’t go there because it’s a piece of shit, but actually it was awesome and it’s still awesome to go there. Each country has its bad and good sites. It’s just like a memory, you can’t choose a memory out of 300 shows in Europe, it’s not that easy.

What do you do besides being musicians?

We all started our own jobs. Our bassist does screen printing, our drummer is doing a jewellery and wood work and I started a tattoo apprenticeship. These are jobs which we chose because they give us freedom to go on tour when we want and to not have a boss upon us. That’s the best for us.

What do you miss most on tour?

Real beds [laughing].  Girlfriends sometimes. Being on tour is awesome for being far away from home and at the same time it’s hard because you’re far away from home [laughing]. Home for us is a sketchy topic because it’s difficult to consider a place a home for us, but at the same time we always miss friends that we have in our hometown and people who live there that we love. So it’s always great to come back after the tour. When we’re on tour we don’t think about ‘how good it would be if I was at home’. 

You enjoy every moment.

Yes, it’s a very special experience that you can’t really express. You should live it if you want to know what it is because in terms of human relationships, in terms of experience it’s very intense, so it’s hard to describe.

What are your plans after this tour? Do you want to release something?

We’ d like to record new songs and do other tours, in the US again. Anywhere we can tour it’s cool. We’d like to go to Australia and this kind of countries, but there’s nothing planned yet. We will see.

Last Last Chance differs from others songs on You, Me & the Violence. What’s the story behind it? I heard that you have written it earlier than other songs.

It’s just a song that we have  had for a long time and we really wanted to keep it for the album. The lyrics are the same like in all the other songs, it’s about the same things. As it’s just the vocals and guitars that are different people are focusing on it, but I don’t think they should [laughing]. It’s far from being the best song. It’s easy to remember this one because it’s original for a hardcore CD to have an acoustic song. It’s the same for Defeater when they had an acoustic song everybody was talking about it, but it’s not the best song of the EP [laughing].

Can you choose your best song or it’s impossible for you?

I’d say the one where I don’t play the guitar [laughing]. You can’t choose between all the songs you play because we always try to put everything we have in every song. For us they’re all basically the same. There are some that we don’t like to play live because in terms of energy they are not that great. We like the fact that if we ask someone ‘what’s the best song for you on this LP’, they won’t have the same answer. Some people are like ‘oh , Walter Freeman is awesome’ other would say that Last Last Chance, other people would say they like the most You, Me & the Violence.  And we like that, because it means that we kind of did our job about giving people the song that they can own and think of.

Do you want to add something?

I hope it’s going to get warmer [laughing]. Thanks for the interest.

Thank you.

 

wywiad/interview - Magda Komorowska

zdjęcia/photos - Maja Wrońska